Bij al onze uitingen staat in de omschrijving van “wie wij zijn”, dat wij kinderen in bijzondere situaties een klein, magisch moment bezorgen. Maar hoe vaak is het ook niet andersom. Dat kinderen of ouders mij een magisch moment bezorgen. De afgelopen weken was ik door het verschuiven van een aantal data elke week in Isala. Daardoor raakte ik betrokken bij een hele serie gebeurtenissen die best wel indruk hebben gemaakt. Door de medisch pedagogische zorgverleners werd mij gevraagd om voor de ouders van een baby’tje te tekenen. De ouders zouden dat bijzonder waarderen, want er was al bekend dat dit baby’tje zou komen te overlijden. Het werd uiteindelijk een portret van dit baby’tje met de beide broers. Een prachtige tekening, al zeg ik het zelf, die ik, op verzoek van de ouders en zoals te begrijpen is, niet kan delen. Maar neem maar van mij aan dat het een bijzondere tekening was. Dat het een bijzondere tekening was, kwam ook met name omdat het een bijzondere situatie was. Normaal weet je niet wanneer je kind overlijdt en is er altijd die onzekerheid van wanneer dat eventueel gaat gebeuren als je kind ernstig ziek is. Wat logischer wijze dan emoties als verdriet, angst en boosheid veroorzaken. De confrontatie dat je, in dit geval je kind, gaat verliezen. In feite zit je dan al in het rouwproces. Maar deze ouders hadden besloten om deze laatste momenten intens te beleven. In plaats van al die negatieve emoties, zag je ze intens genieten van hun laatste momenten met dit kindje. Samen met hun twee zonen, samen met vrienden, samen met het ziekenhuispersoneel en uiteindelijk dus ook samen met mij. Een mooi besluit, om het levenseinde van je kind te omhullen in liefde en aandacht. Daar is kracht voor nodig. En heel veel liefde.

Ik bezocht ze in de Ronald McDonald huiskamer, die bij Isala intern is. Daar zaten ze aan een uitgebreide lunch met vrienden. Deze hadden ook een baby gekregen. Dus werden er cadeautjes uitgewisseld. Maar het bijzondere was dat de bezoekers juist de tranen moesten wegpinken. Wellicht in het besef dat zij een gezond kind hadden en dat hun vrienden hun kind gingen verliezen. En de ouders van het ten dode opgeschreven kindje gingen daar zo mooi mee om. Het was niet het kostte wat het kost weg stoppen van het verdriet, want dat mocht er gewoon zijn, maar er werd bewust gekozen voor het intens genieten. Het intens genieten werd uitbundig gedeeld. De vrienden mochten hun baby ook gewoon vasthouden. Er werden foto’s gemaakt. Ook ik werd gefotografeerd dat ik met de tekening bezig was. Ook ik mocht, op hun eigen speciale verzoek, de baby vasthouden nadat de tekening af was. En zo werd ook dat moment vastgelegd, ik met de baby en de tekening. De ouders waren in het bijzonder geïnspireerd door het boek “De jongen, de mol, de vos en het paard” van Charlie Mackesy. Een prachtig boek. Dat voor hun een perfecte synchroniciteit was. Het is een verhaal waarin een jonge jongen en drie dieren door het prachtige Engelse landschap dwalen en praten over het leven, liefde, acceptatie en – niet te vergeten – taart. Het boek bevat naast prachtige tekeningen ook prachtige rake teksten over moeilijke situaties en hoe je daar mee om kan gaan. Juist op die positieve manier zoals zij dat ook uitdroegen.

Deze week hoorde ik dat het baby’tje was overleden. Overal in het ziekenhuis stonden kaarten. Met foto’s en met plaatjes en teksten uit “De jongen, de mol, de vos en het paard”. Zoals: ‘Ik ben zo klein’, zei de mol. ‘Ja’, zei de jongen, ‘maar je maakt een groot verschil’. Ook waren er een paar boeken van Charlie Mackesy achtergelaten, zowel in het Engels als het Nederlands. En ik werd de hele dag door mpz-ers, verpleegsters en artsen aangesproken, iedereen vertelde dat de ouders het zo enorm hadden gewaardeerd dat ik langs was gekomen en een tekening had gemaakt. En dat het zoveel indruk had gemaakt, de aandacht die ik voor ze had gehad. Een maatschappelijk werkster vertelde dat ze bij de uitvaart was geweest en dat ze ook mij voorbij had zien komen in de foto diashow die was vertoond. Dat ik aan het tekenen was, de tekening zelf en dat die kleine hummel bij mij in mijn armen lag. En dat ze daar ook hun waardering over mij hadden uitgesproken. Een verpleegster kwam met een herinneringskaartje dat voor mij was achtergelaten, met een foto van het baby’tje, een velletje met Vergeet-Mij-Nietjes-zaadjes en uiteraard een tekst uit “De jongen, de mol, de vos en het paard”: ‘Wat doen we als ons hart zeer doet?’, vroeg de jongen. ‘Dan wikkelen we het in vriendschap, gedeelde tranen en tijd, totdat het weer vrolijk en vol hoop wakker wordt’.

Magisch…