MMM -meer magische momenten!

Stel je ligt in het ziekenhuis en je kan niet alleen op dit ogenblik, maar misschien een hele tijd niet dansen, niet paardrijden, niet op vakantie, niet met je hond wandelen, niet meer naar de wedstrijden van je favoriete voetbalclub, niet even je konijnen knuffelen, niet je eigen sport beoefenen, niet met je bolide in de rondte scheuren, niet even je zorgen van je afschilderen met je schilderclubje, niet even met je paard naar het strand of je droom om astronaut te worden een boost geven. Dan ben je blij dat er een tekenaar van Stichting Tekenen voor Kinderen bij je langs komt. Want op dat moment ben je weer even in de alles-kan en alles-mag-wereld.

Ik zie het elke keer weer gebeuren als ik een tekening maak. Ze dromen even weg en in gedachten zijn ze dan even aan het dansen, zijn ze met hun paard op het strand, liggen ze even in een hangmat op een tropisch strand. En niet alleen op dat moment, maar ook nog de dagen, nee, weken, nee, zelfs jaren daarna, zijn ze met die tekening boven hun bed weer even daar waar ze het liefste zouden willen zijn. Je ziet het aan de lichaamstaal, aan hun enthousiasme, die glimlach op hun gezicht, soms een traantje, als ze die tekening in hun hart sluiten.

Daarom hoor ik ook jaren nadien nog de prachtigste verhalen, dat de tekening nog steeds boven hun bed hangt. Dat ze er nog steeds kracht uit putten. En dat door heel simpel gebruik te maken van een velletje papier en een paar kleurpotloden. Dat simpel door onze tekenaars uit te voeren kunstwerkje heeft zo’n gigantische invloed. Het is precies zoals we het vertellen: de tekenaars bezorgen de kinderen een magisch moment. Een magisch moment wat niet alleen voor dat moment geldt, maar voor de rest van hun leven.

Lees meer

Spin-off??, nee dog-off!!

We krijgen meestal leuke reacties op onze tekeningen. En als we voor iemand tekenen waarvoor er eerder getekend is, horen we ook vaak leuke verhalen over wat er met de tekeningen gebeurd is. Jaren op de muur gehangen, ingelijst, in een plakboek verzameld. Maar dit was voor mij een hele nieuwe reactie. Voor Tom had ik de hond van Oma, Beertje, getekend. Oma heeft die tekening nu op een kussen geborduurd. En niet alleen voor Tom, ook voor andere familieleden. Superleuk.

Lees meer

Annelin

Op 11 maart j.l. had ik een afspraak in het Sophia Kinderziekenhuis met pedagogisch zorgverlener Birgitta Houtman. Fijn om na al die tijd weer in het kinderziekenhuis rond te lopen en weer de bekende gezichten te zien. Zo kon ik daar gelijk ook mooi de laatste tekeningen afgeven. Birgitta vraagt me om even met haar mee te lopen. Eén van de patiëntjes waar ik voor getekend heb, zit net om de hoek in een gang op de dokter te wachten. Birgitta verteld aan Annelin, want zo heette het meisje, dat ik speciaal voor haar iets bijzonders kom afgeven. Een bijzonder moment, want op een dag na (12 maart 2020) is het precies één jaar geleden dat ik voor het laatst in het Sophia heb getekend. Hopelijk kunnen wij allemaal snel weer van start met tekenen op locatie!

Lees meer

… pupje Sam

Eén van de dingen die door kinderen in ziekenhuizen het meest wordt gemist is toch wel het huisdier. Hieronder een mooi voorbeeld vanuit het Deventer Ziekenhuis

Heerlijk tekenmiddagje gehad dankzij twee fantástische opdrachten.
De eerste was pupje Sam die allang geen pupje meer was, maar ohw ohw ohw wat wássie schattig. Sam is inmiddels vier en is nog stééds schattig! Zélf gezien.

En trouwens, wat ik ook zie: wat houdt die Sam van z’n baasje!

Lees meer

Magisch …….

Bij al onze uitingen staat in de omschrijving van “wie wij zijn”, dat wij kinderen in bijzondere situaties een klein, magisch moment bezorgen. Maar hoe vaak is het ook niet andersom. Dat kinderen of ouders mij een magisch moment bezorgen. De afgelopen weken was ik door het verschuiven van een aantal data elke week in Isala. Daardoor raakte ik betrokken bij een hele serie gebeurtenissen die best wel indruk hebben gemaakt. Door de medisch pedagogische zorgverleners werd mij gevraagd om voor de ouders van een baby’tje te tekenen. De ouders zouden dat bijzonder waarderen, want er was al bekend dat dit baby’tje zou komen te overlijden. Het werd uiteindelijk een portret van dit baby’tje met de beide broers. Een prachtige tekening, al zeg ik het zelf, die ik, op verzoek van de ouders en zoals te begrijpen is, niet kan delen. Maar neem maar van mij aan dat het een bijzondere tekening was. Dat het een bijzondere tekening was, kwam ook met name omdat het een bijzondere situatie was. Normaal weet je niet wanneer je kind overlijdt en is er altijd die onzekerheid van wanneer dat eventueel gaat gebeuren als je kind ernstig ziek is. Wat logischer wijze dan emoties als verdriet, angst en boosheid veroorzaken. De confrontatie dat je, in dit geval je kind, gaat verliezen. In feite zit je dan al in het rouwproces. Maar deze ouders hadden besloten om deze laatste momenten intens te beleven. In plaats van al die negatieve emoties, zag je ze intens genieten van hun laatste momenten met dit kindje. Samen met hun twee zonen, samen met vrienden, samen met het ziekenhuispersoneel en uiteindelijk dus ook samen met mij. Een mooi besluit, om het levenseinde van je kind te omhullen in liefde en aandacht. Daar is kracht voor nodig. En heel veel liefde.

Ik bezocht ze in de Ronald McDonald huiskamer, die bij Isala intern is. Daar zaten ze aan een uitgebreide lunch met vrienden. Deze hadden ook een baby gekregen. Dus werden er cadeautjes uitgewisseld. Maar het bijzondere was dat de bezoekers juist de tranen moesten wegpinken. Wellicht in het besef dat zij een gezond kind hadden en dat hun vrienden hun kind gingen verliezen. En de ouders van het ten dode opgeschreven kindje gingen daar zo mooi mee om. Het was niet het kostte wat het kost weg stoppen van het verdriet, want dat mocht er gewoon zijn, maar er werd bewust gekozen voor het intens genieten. Het intens genieten werd uitbundig gedeeld. De vrienden mochten hun baby ook gewoon vasthouden. Er werden foto’s gemaakt. Ook ik werd gefotografeerd dat ik met de tekening bezig was. Ook ik mocht, op hun eigen speciale verzoek, de baby vasthouden nadat de tekening af was. En zo werd ook dat moment vastgelegd, ik met de baby en de tekening. De ouders waren in het bijzonder geïnspireerd door het boek “De jongen, de mol, de vos en het paard” van Charlie Mackesy. Een prachtig boek. Dat voor hun een perfecte synchroniciteit was. Het is een verhaal waarin een jonge jongen en drie dieren door het prachtige Engelse landschap dwalen en praten over het leven, liefde, acceptatie en – niet te vergeten – taart. Het boek bevat naast prachtige tekeningen ook prachtige rake teksten over moeilijke situaties en hoe je daar mee om kan gaan. Juist op die positieve manier zoals zij dat ook uitdroegen.

Deze week hoorde ik dat het baby’tje was overleden. Overal in het ziekenhuis stonden kaarten. Met foto’s en met plaatjes en teksten uit “De jongen, de mol, de vos en het paard”. Zoals: ‘Ik ben zo klein’, zei de mol. ‘Ja’, zei de jongen, ‘maar je maakt een groot verschil’. Ook waren er een paar boeken van Charlie Mackesy achtergelaten, zowel in het Engels als het Nederlands. En ik werd de hele dag door mpz-ers, verpleegsters en artsen aangesproken, iedereen vertelde dat de ouders het zo enorm hadden gewaardeerd dat ik langs was gekomen en een tekening had gemaakt. En dat het zoveel indruk had gemaakt, de aandacht die ik voor ze had gehad. Een maatschappelijk werkster vertelde dat ze bij de uitvaart was geweest en dat ze ook mij voorbij had zien komen in de foto diashow die was vertoond. Dat ik aan het tekenen was, de tekening zelf en dat die kleine hummel bij mij in mijn armen lag. En dat ze daar ook hun waardering over mij hadden uitgesproken. Een verpleegster kwam met een herinneringskaartje dat voor mij was achtergelaten, met een foto van het baby’tje, een velletje met Vergeet-Mij-Nietjes-zaadjes en uiteraard een tekst uit “De jongen, de mol, de vos en het paard”: ‘Wat doen we als ons hart zeer doet?’, vroeg de jongen. ‘Dan wikkelen we het in vriendschap, gedeelde tranen en tijd, totdat het weer vrolijk en vol hoop wakker wordt’.

Magisch…

Lees meer

Zeeland, we komen er aan!

Vanaf september 2020 gaan we voor het eerst ook tekenen in de provincie Zeeland. Hiermee zijn we vertegenwoordigd in alle provincies!!

Tekenaar Herman Nauta gaat tekenen voor alle kinderen in het Admiraal de Ruyter Ziekenhuis te Goes. Herman is cartoonist en karikaturist en woont om de hoek in Kapelle.

Lees meer

Trots

Laatst werd mij gevraagd: “Ben je zelf ook trots op je tekeningen?” Het antwoord daarop is “ja”.

Gelukkig doe ik mijn werk met veel plezier. En met heel veel liefde. En ik weet dat dat ook afstraalt op de tekening. Nu we op afstand werken en via WhatsApp communiceren met de kids (en/of ouders), ontstaan er vaak ook kleine gesprekjes. Ik ontvang niet alleen feedback op de schets, de lijntekening en de uiteindelijke versie van de tekening, maar ook nog vaak nadien als de kinderen de tekening ontvangen. Sommigen laten ook zien dat hij is ingelijst, laten zien waar de tekening staat of hangt of nemen een bedankt videootje op of spreken een bericht in. Allemaal blijken van dankbaarheid. Die ik ook in dankbaarheid aanvaard.

Ik doe heel erg mijn best om er wat moois van te maken. En als het dan wordt zoals je zelf in je hoofd had of hoe je het zelf had bedacht, dan haal ik daar ook veel voldoening uit. Ik krijg natuurlijk wel een opdracht of een onderwerp, maar HOE ik het invul, dat is dan mijn eigen ding. En die eigen invulling er aan geven, dat is vaak ook datgene waar ik heel veel plezier in heb. Als ik het alleen maar deed voor iemands anders plezier, dan zou de lol er al snel vanaf gaan en zou ik niet al bijna 8 jaar dit werk kunnen doen. Daarnaast is het krijgen van een opdracht ook vaak een extra uitdaging. Want je wordt gevraagd om dingen te tekenen die je normaal misschien niet zou tekenen. Dat maakt ook dat je je eigen grenzen moet verleggen. Dat je je moet verdiepen in bepaalde zaken. Als iemand een Marokkaanse achtergrond wil, dan moet ik gaan kijken welke soort landschappen er zijn in Marokko en diegene kiezen die het beste past bij de tekening. Als iemand een bepaalde Pokémon wil, dan ga ik kijken wat voor soort Pokémon het is, zodat ik hem de juiste achtergrond kan geven. Die eigen keuzes, dingen zelf uitzoeken, mijn eigen ding mogen doen, maakt dat ik dit werk met heel veel plezier doe en zorgt ervoor dat ik ook ZELF trots ben op het resultaat

Lees meer

Schrijf je in voor de nieuwsbrief!