MMM -meer magische momenten!

Stel je ligt in het ziekenhuis en je kan niet alleen op dit ogenblik, maar misschien een hele tijd niet dansen, niet paardrijden, niet op vakantie, niet met je hond wandelen, niet meer naar de wedstrijden van je favoriete voetbalclub, niet even je konijnen knuffelen, niet je eigen sport beoefenen, niet met je bolide in de rondte scheuren, niet even je zorgen van je afschilderen met je schilderclubje, niet even met je paard naar het strand of je droom om astronaut te worden een boost geven. Dan ben je blij dat er een tekenaar van Stichting Tekenen voor Kinderen bij je langs komt. Want op dat moment ben je weer even in de alles-kan en alles-mag-wereld.

Ik zie het elke keer weer gebeuren als ik een tekening maak. Ze dromen even weg en in gedachten zijn ze dan even aan het dansen, zijn ze met hun paard op het strand, liggen ze even in een hangmat op een tropisch strand. En niet alleen op dat moment, maar ook nog de dagen, nee, weken, nee, zelfs jaren daarna, zijn ze met die tekening boven hun bed weer even daar waar ze het liefste zouden willen zijn. Je ziet het aan de lichaamstaal, aan hun enthousiasme, die glimlach op hun gezicht, soms een traantje, als ze die tekening in hun hart sluiten.

Daarom hoor ik ook jaren nadien nog de prachtigste verhalen, dat de tekening nog steeds boven hun bed hangt. Dat ze er nog steeds kracht uit putten. En dat door heel simpel gebruik te maken van een velletje papier en een paar kleurpotloden. Dat simpel door onze tekenaars uit te voeren kunstwerkje heeft zo’n gigantische invloed. Het is precies zoals we het vertellen: de tekenaars bezorgen de kinderen een magisch moment. Een magisch moment wat niet alleen voor dat moment geldt, maar voor de rest van hun leven.

Lees meer

Spin-off??, nee dog-off!!

We krijgen meestal leuke reacties op onze tekeningen. En als we voor iemand tekenen waarvoor er eerder getekend is, horen we ook vaak leuke verhalen over wat er met de tekeningen gebeurd is. Jaren op de muur gehangen, ingelijst, in een plakboek verzameld. Maar dit was voor mij een hele nieuwe reactie. Voor Tom had ik de hond van Oma, Beertje, getekend. Oma heeft die tekening nu op een kussen geborduurd. En niet alleen voor Tom, ook voor andere familieleden. Superleuk.

Lees meer

Annelin

Op 11 maart j.l. had ik een afspraak in het Sophia Kinderziekenhuis met pedagogisch zorgverlener Birgitta Houtman. Fijn om na al die tijd weer in het kinderziekenhuis rond te lopen en weer de bekende gezichten te zien. Zo kon ik daar gelijk ook mooi de laatste tekeningen afgeven. Birgitta vraagt me om even met haar mee te lopen. Eén van de patiëntjes waar ik voor getekend heb, zit net om de hoek in een gang op de dokter te wachten. Birgitta verteld aan Annelin, want zo heette het meisje, dat ik speciaal voor haar iets bijzonders kom afgeven. Een bijzonder moment, want op een dag na (12 maart 2020) is het precies één jaar geleden dat ik voor het laatst in het Sophia heb getekend. Hopelijk kunnen wij allemaal snel weer van start met tekenen op locatie!

Lees meer

… pupje Sam

Eén van de dingen die door kinderen in ziekenhuizen het meest wordt gemist is toch wel het huisdier. Hieronder een mooi voorbeeld vanuit het Deventer Ziekenhuis

Heerlijk tekenmiddagje gehad dankzij twee fantástische opdrachten.
De eerste was pupje Sam die allang geen pupje meer was, maar ohw ohw ohw wat wássie schattig. Sam is inmiddels vier en is nog stééds schattig! Zélf gezien.

En trouwens, wat ik ook zie: wat houdt die Sam van z’n baasje!

Lees meer

Magisch …….

Bij al onze uitingen staat in de omschrijving van “wie wij zijn”, dat wij kinderen in bijzondere situaties een klein, magisch moment bezorgen. Maar hoe vaak is het ook niet andersom. Dat kinderen of ouders mij een magisch moment bezorgen. De afgelopen weken was ik door het verschuiven van een aantal data elke week in Isala. Daardoor raakte ik betrokken bij een hele serie gebeurtenissen die best wel indruk hebben gemaakt. Door de medisch pedagogische zorgverleners werd mij gevraagd om voor de ouders van een baby’tje te tekenen. De ouders zouden dat bijzonder waarderen, want er was al bekend dat dit baby’tje zou komen te overlijden. Het werd uiteindelijk een portret van dit baby’tje met de beide broers. Een prachtige tekening, al zeg ik het zelf, die ik, op verzoek van de ouders en zoals te begrijpen is, niet kan delen. Maar neem maar van mij aan dat het een bijzondere tekening was. Dat het een bijzondere tekening was, kwam ook met name omdat het een bijzondere situatie was. Normaal weet je niet wanneer je kind overlijdt en is er altijd die onzekerheid van wanneer dat eventueel gaat gebeuren als je kind ernstig ziek is. Wat logischer wijze dan emoties als verdriet, angst en boosheid veroorzaken. De confrontatie dat je, in dit geval je kind, gaat verliezen. In feite zit je dan al in het rouwproces. Maar deze ouders hadden besloten om deze laatste momenten intens te beleven. In plaats van al die negatieve emoties, zag je ze intens genieten van hun laatste momenten met dit kindje. Samen met hun twee zonen, samen met vrienden, samen met het ziekenhuispersoneel en uiteindelijk dus ook samen met mij. Een mooi besluit, om het levenseinde van je kind te omhullen in liefde en aandacht. Daar is kracht voor nodig. En heel veel liefde.

Ik bezocht ze in de Ronald McDonald huiskamer, die bij Isala intern is. Daar zaten ze aan een uitgebreide lunch met vrienden. Deze hadden ook een baby gekregen. Dus werden er cadeautjes uitgewisseld. Maar het bijzondere was dat de bezoekers juist de tranen moesten wegpinken. Wellicht in het besef dat zij een gezond kind hadden en dat hun vrienden hun kind gingen verliezen. En de ouders van het ten dode opgeschreven kindje gingen daar zo mooi mee om. Het was niet het kostte wat het kost weg stoppen van het verdriet, want dat mocht er gewoon zijn, maar er werd bewust gekozen voor het intens genieten. Het intens genieten werd uitbundig gedeeld. De vrienden mochten hun baby ook gewoon vasthouden. Er werden foto’s gemaakt. Ook ik werd gefotografeerd dat ik met de tekening bezig was. Ook ik mocht, op hun eigen speciale verzoek, de baby vasthouden nadat de tekening af was. En zo werd ook dat moment vastgelegd, ik met de baby en de tekening. De ouders waren in het bijzonder geïnspireerd door het boek “De jongen, de mol, de vos en het paard” van Charlie Mackesy. Een prachtig boek. Dat voor hun een perfecte synchroniciteit was. Het is een verhaal waarin een jonge jongen en drie dieren door het prachtige Engelse landschap dwalen en praten over het leven, liefde, acceptatie en – niet te vergeten – taart. Het boek bevat naast prachtige tekeningen ook prachtige rake teksten over moeilijke situaties en hoe je daar mee om kan gaan. Juist op die positieve manier zoals zij dat ook uitdroegen.

Deze week hoorde ik dat het baby’tje was overleden. Overal in het ziekenhuis stonden kaarten. Met foto’s en met plaatjes en teksten uit “De jongen, de mol, de vos en het paard”. Zoals: ‘Ik ben zo klein’, zei de mol. ‘Ja’, zei de jongen, ‘maar je maakt een groot verschil’. Ook waren er een paar boeken van Charlie Mackesy achtergelaten, zowel in het Engels als het Nederlands. En ik werd de hele dag door mpz-ers, verpleegsters en artsen aangesproken, iedereen vertelde dat de ouders het zo enorm hadden gewaardeerd dat ik langs was gekomen en een tekening had gemaakt. En dat het zoveel indruk had gemaakt, de aandacht die ik voor ze had gehad. Een maatschappelijk werkster vertelde dat ze bij de uitvaart was geweest en dat ze ook mij voorbij had zien komen in de foto diashow die was vertoond. Dat ik aan het tekenen was, de tekening zelf en dat die kleine hummel bij mij in mijn armen lag. En dat ze daar ook hun waardering over mij hadden uitgesproken. Een verpleegster kwam met een herinneringskaartje dat voor mij was achtergelaten, met een foto van het baby’tje, een velletje met Vergeet-Mij-Nietjes-zaadjes en uiteraard een tekst uit “De jongen, de mol, de vos en het paard”: ‘Wat doen we als ons hart zeer doet?’, vroeg de jongen. ‘Dan wikkelen we het in vriendschap, gedeelde tranen en tijd, totdat het weer vrolijk en vol hoop wakker wordt’.

Magisch…

Lees meer

Zeeland, we komen er aan!

Vanaf september 2020 gaan we voor het eerst ook tekenen in de provincie Zeeland. Hiermee zijn we vertegenwoordigd in alle provincies!!

Tekenaar Herman Nauta gaat tekenen voor alle kinderen in het Admiraal de Ruyter Ziekenhuis te Goes. Herman is cartoonist en karikaturist en woont om de hoek in Kapelle.

Lees meer

Tekenen op afstand

Sinds een paar weken tekenen we ‘op afstand’ voor de kinderen in het Prinses Máxima Centrum in Utrecht. Dit zijn tekeningen van gisteren. Een jongen wilde zijn geweer op de tekening, een ander wilde een draak (ik ben de naam vergeten) en een voetbalfan wilde Virgil van Dijk.

Lees meer

Garfield

Vandaag voor het eerst weer echt bij de kinderen op de afdeling van het Gelderse Vallei ziekenhuis in Ede mogen tekenen. De tijd dat ik thuis aan de keukentafel tekeningen mocht maken terwijl we contact hielden via appjes, was een goed alternatief! Maar er gaat niets boven het directe contact ( op gepaste afstand) met kinderen en ouders, de gesprekken en het tekenen op de afdeling. Dat had ik wel gemist!

Lees meer

Goudjakhals

Olette van 10 kwam gisteren zélf op de lijn voor een tekening van een knuffelpop. Ze had meteen op de afdeling ook verteld hoe mooi ik kon tekenen (…) en al snel ná haar berichtje kreeg ik een volgende opdracht: voor Pepijn van 6 mocht ik een goudjakhals tekenen. De laatste tekening kon ik persoonlijk langsbrengen: Pepijn mocht tijdens het tekenen weer naar huis en in zijn woonplaats moest ik die avond zijn.

Van Olette kreeg ik via Whatsapp hartjes, spraakberichtjes vol met lieve woorden en een práchtige foto van zichzelf tijdens het tekenen. Zo konden we elkaar toch even zien. En wat leek ze op de pop zeg! Ze was ontzettend blij met het eind resultaat. De tekening met een kleurplaat-versie ging gisteren meteen op de bus.

Eenmaal thuis was Pepijn in slaap gevallen en moest ik even wachten op het antwoord op de vraag of de jakhals een kleurtje moest. Later hoorde ik via zijn ouders dat Pepijn het niet nodig achtte dat de jakhals gekleurd ging worden. Dat had ik dan goed geraden. Om het toch van een kleurtje te kúnnen voorzien voegde ik ook voor Pepijn een kleurplaat-versie toe. Wat straalde die toen hij de tekening zag. Stoer dier hoor Pepijn, een goudjakhals!

Naast de kinderen heb ik ook een leuke tijd gehad.?

Lees meer

Vlinders en bloemen voor Sterre

“Hallo Sofie, hier Sterre. Ben nog altijd in het MUMC, ga mijn 6de week in, pff. Ik zou graag een mooie natuur tekening willen hebben, met vlinders en bloemen. Dan heb ik buiten, een stukje binnen. Groetjes Sterre”

Lees meer

Schrijf je in voor de nieuwsbrief!