Laatst werd mij gevraagd: “Ben je zelf ook trots op je tekeningen?” Het antwoord daarop is “ja”.

Gelukkig doe ik mijn werk met veel plezier. En met heel veel liefde. En ik weet dat dat ook afstraalt op de tekening. Nu we op afstand werken en via WhatsApp communiceren met de kids (en/of ouders), ontstaan er vaak ook kleine gesprekjes. Ik ontvang niet alleen feedback op de schets, de lijntekening en de uiteindelijke versie van de tekening, maar ook nog vaak nadien als de kinderen de tekening ontvangen. Sommigen laten ook zien dat hij is ingelijst, laten zien waar de tekening staat of hangt of nemen een bedankt videootje op of spreken een bericht in. Allemaal blijken van dankbaarheid. Die ik ook in dankbaarheid aanvaard.

Ik doe heel erg mijn best om er wat moois van te maken. En als het dan wordt zoals je zelf in je hoofd had of hoe je het zelf had bedacht, dan haal ik daar ook veel voldoening uit. Ik krijg natuurlijk wel een opdracht of een onderwerp, maar HOE ik het invul, dat is dan mijn eigen ding. En die eigen invulling er aan geven, dat is vaak ook datgene waar ik heel veel plezier in heb. Als ik het alleen maar deed voor iemands anders plezier, dan zou de lol er al snel vanaf gaan en zou ik niet al bijna 8 jaar dit werk kunnen doen. Daarnaast is het krijgen van een opdracht ook vaak een extra uitdaging. Want je wordt gevraagd om dingen te tekenen die je normaal misschien niet zou tekenen. Dat maakt ook dat je je eigen grenzen moet verleggen. Dat je je moet verdiepen in bepaalde zaken. Als iemand een Marokkaanse achtergrond wil, dan moet ik gaan kijken welke soort landschappen er zijn in Marokko en diegene kiezen die het beste past bij de tekening. Als iemand een bepaalde Pokémon wil, dan ga ik kijken wat voor soort Pokémon het is, zodat ik hem de juiste achtergrond kan geven. Die eigen keuzes, dingen zelf uitzoeken, mijn eigen ding mogen doen, maakt dat ik dit werk met heel veel plezier doe en zorgt ervoor dat ik ook ZELF trots ben op het resultaat